Wg mnie nie taki wspaniały jak wszyscy zachwalają. Pomysł na scenariusz i może był dobry, ale mnie się nie spodobał. Wrażliwy chłopiec podglądający kobietę swoich marzeń? Banał, aczkolwiek mógł zaciekawić. I zaciekawił, jednak mógł bardziej to zrobić. Może przez wprowadzenie narratora? (tak tylko się zastanawiam). Chociaż za pewne reżyser świadomie postawił na obrazy, obrazy i jeszcze raz obrazy, które nie są zbyt rewelacyjne. Rozumiem, że wiele jest osób, które uwielbiają oglądać filmy, wzruszać się i mówić do siebie "jakie to wrażliwe, delikatne, jeśli kogoś to nie zachwyca, to na pewno nie rozumie filmu". Nie! Jedni lubią takie filmy, inni uważają je za psychologizm na siłę, bo prawda jest taka, że nawet z banału możemy stworzyć wielowymiarową przestrzeń psychologiczną. Ale po co? Tak jak obrazy nie spodobała mi sie muzyka, a raczej brzdąkanie na nie wiadomo jakim instrumencie. A że towarzyszyła ona filmowi przez cały czas (lub: często) jedynie mnie wybijała z rytmu i irytowała.
Mimo tego film jest dobry, ale nic więcej.
Inną kwestią jest to, że w polscy twórcy kina uwielbiają robić filmy psychologiczne, z byle czego, z byle jakim motywie, po co, po co? Jeśli chodzi o obiektywną ocenę kina (+oryginalność) to takie filmy wcale nie wypadają pięknie, a tylko na filmy - na siłę - wybitne.